Het dorpje waar iedereen nog in het verleden leeft: Doedoetki

In januari 2019 ging ik met studievereniging Most mee op studiereis naar Minsk, Wit-Rusland, wat gegarandeerd zorgt voor nieuwe ervaringen en verhalen. In dit artikel: Doedoetki, een openluchtmuseum waar je je waant in het Wit-Rusland van vroeger.

Op ongeveer twee uur rijden van Minsk ligt een dorpje genaamd Doedoetki. Dit is een openluchtmuseum bestaande uit kleine houten huisjes, waar dingen nog op de traditionele (soms Wit-Russische) manier gemaakt worden. Een ideale manier om je te wanen in de geschiedenis van Wit-Rusland! In de zomer worden er ook festivals georganiseerd die de Slavische geschiedenis eren.

Vanaf Minsk rijdt drie keer per dag een bus naar Doedoetki. Die bus is grotendeels leeg; de buschauffeur keek raar op toen hij ineens 30 passagiers kreeg! Ongeveer twee uur lang rijd je vooral langs weilanden, met af en toe een huisje of een klein dorpje. Op een gegeven moment zie je alleen maar weiland, tot in de verte een klein kerkje opdoemt: je bent bij Doedoetki. Om Doedoetki heen zie je niets, en je verbaast je erover dat slechts 40 kilometer verderop de hoofdstad Minsk ligt.

Wanneer je Doedoetki binnenloopt, werp vooral een blik naar rechts bij de balie waar je tickets koopt; als je geluk hebt word je begroet door een grote groep zwerfkatjes! Ze zijn schuw en snappen niet wat spelen is, maar zijn desondanks erg nieuwsgierig. Een katje was bijzonder aardig en kwam naar me toe. Had ik nou maar kattenbrokjes meegenomen, dan kon ik ze voeren.

Doedoetki verken je het beste met behulp van een gids. In twee uur word je rondgeleid door alle huisjes, waar ieder een ander beroep uitoefent. Onze rondleiding begon bij de wodkastokerij, waar werd uitgelegd hoe je samogon (moonshine, zelfgestookte wodka) maakt. Uiteraard mochten we dit ook zelf proeven, en terwijl we naar het verhaal van de gids luisterden werden twee dienbladen vol shotjes wodka neergezet.

In Wit-Rusland is het gebruikelijk om een “zakuska” (een snack) te eten meteen na het drinken van wodka; dit neutraliseert en is ook het geheim waarom ze zo veel kunnen drinken! Zakuski kunnen augurken of zoute haring zijn, maar ons werd iets vreemds voorgeschoteld: sneetjes brood, honing en plakjes gezouten augurk. We moesten het sneetje brood beleggen met honing en zoute augurk en deze meteen na het drinken van de wodka opeten, en voordat we het wisten hief de gids al haar glas.

Ik ben nooit zo goed in pure wodka drinken.

Ik had ook nog niet ontbeten. Zelfgestookte wodka heeft een hoger alcoholpercentage dan de wodka in de supermarkt, en ruikt een beetje naar benzine of terpentine, in ieder geval naar iets wat je beter niet kunt drinken, maar ik deed het toch. Ik voelde hoe de wodka door m’n lichaam sijpelde. Het broodje honing-met-zoute-augurk smaakte verrassend goed, en ik had het door de wodka meteen niet meer koud! We vervolgden onze rondleiding. De gids vertelde ons dat je bij goede zelfgestookte wodka kunt ruiken waar het van is gemaakt; om dit te doen druppel je een beetje van de wodka op je handen en wrijf je je handen samen. Of het echt zo is of dat de geur van het brood dat we net gegeten hadden nog aan onze handen zat weet ik niet, maar het rook wel naar graan, waar de wodka inderdaad van gemaakt is.

We vervolgden onze rondleiding: de pottenbakkerij, waar Konstantin de pottenbakker voor onze neuzen een vaas maakte, de weverij, waar ons werd verteld hoe linnen gemaakt werd, de smid, waar we te zien kregen hoe een hoefijzer gesmeed werd, een bijenhuis, en de broodbakkerij, waar we vers brood met zelfgemaakte kaas voorgeschoteld kregen, vergezeld door een kop kruidenthee. Daarna gingen we naar de garage, dat een museum op zichzelf was: een aantal Sovjet-auto’s stonden tentoongesteld, samen met een oude tractor.

Ook een demonstratie van muziekinstrumenten hoorde bij de rondleiding. Doedoetki is afgeleid van het woord “dut’”, wat “blazen” of “waaien” betekent. Het is ook gebaseerd op het woord doeda, wat Wit-Russisch is voor doedelzak, en dus kregen we daar een demonstratie van: iemand speelde live een liedje op de doedelzak. Ook een lange pijp gevuld met rijst werd gedemonstreerd; door de pijp ondersteboven te houden liep de rijst naar beneden, wat klinkt als regen. Dit werd vroeger gebruikt om regen op te roepen. De rondleiding eindigde bij de stallen,want ook dat is Doedoetki: een boerderij met allerlei dieren. Koeien, geiten, paarden, wilde zwijnen en zelfs twee struisvogels. Een paard, Vitas, werd van stal gehaald en voor de kar gespannen, en we mochten in groepjes van zes een rondje rijden.

Na de rondleiding hadden we wat vrije tijd. Enkelen van ons gingen op jacht naar zelfgestookte wodka, want ons was verteld dat die ergens te koop was. Anderen gingen de huisjes binnen, die elk hun eigen soorten souvenirs hadden: de weverij verkocht linnen doekjes en kleding met daarop Wit-Russische symbolen, de pottenbakkerij verkocht kleine (en grote) potten en keramieken magneetjes. Ik ging de geitjes aaien en de struisvogels bekijken en kocht een klein keramieken magneetje. Volgens Konstantin was iedereen die iets bij hem kocht een “good tourist”.

Na een tijdje vertrok de bus terug naar Minsk, en die wil je niet missen, want hij gaat maar 3 keer per dag! De buschauffeur was wederom verrast toen er 30 mensen instapten. Twee uur later kwamen we weer aan in Minsk, waar we een taxi richting het hostel pakten.

Doedoetki is een aanrader voor iedereen die zich in Minsk of in de buurt van Minsk bevindt of gaat bevinden. Bevind jij je daar toevallig of wil je ook gewoon eens naar Doedoetki? Alle informatie vind je op hun website. Niet alles is naar het Engels vertaald, maar de informatie die je nodig hebt, zoals het adres, is in het Engels te vinden. Onze gids sprak ook goed Engels.

^{Bron hoofdafbeelding}